Αυτό το όνομα ανήκει σ'ένα παλιότερο πιάτο του "Banquet" και χαρακτήριζε "my state of mind" όταν γύρισα από την Ισπανία στη Θεσσαλονίκη. Είχα περάσει ένα εξάμηνο στην Σεβίλλη και δεν είχα συνηθίσει καλά καλά την ιδέα της επιστροφής. Έπιασα δουλειά αμέσως για να δικαιολογήσω την ύπαρξη μου εδώ και προσπαθούσα να ζήσω ξανά και ξανά στο μυαλό μου, την εμπειρία μου. Οι σκέψεις μου, μου κρατούσαν συντροφιά ώρες ολόκληρες. Ήμουν τόσο κοντά στο να θεοποιήσω τους Ισπανούς και τη Σεβίλλη, όταν επισκέφτηκα το (καινούριο τότε) εστιατόριο. Πρώτο πιάτο "France vs Spain". Ένα πιάτο με δύο μέτωπα. Στην μια πλευρά σπαράγια σωτέ με σάλτσα ολλανδέζ. Στην άλλη χαμόν ιμπέρικο. Δύσκολη μάχη. Ακόμη και για μένα. Ακόμη και μετά τη Σεβίλλη και τον ήρεμο Γουαδαλκιβίρ. Βλέπετε 2 χρόνια πριν, ήμουν για erasmus στην πιο αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο, το Παρίσι. Πως είναι δυνατόν να το ξέχασα αυτό?? Η μάχη έληξε, το πιάτο άδειασε, δεν πήρα θέση.
Ακόμη και τώρα εξακολουθώ να μην μπορώ να πάρω θέση.
Και τι πειράζει δηλαδή εάν πιστεύουμε σε δύο "θεούς"?
Και τι πειράζει δηλαδή εάν πιστεύουμε σε δύο "θεούς"?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου