Code Vinum: Franchise me's 8 / Η συμμορία των 8

Τον τελευταίο χρόνο οι συνθήκες δε μου επέτρεψαν να επισκέπτομαι τα «καλά» εστιατόρια της πόλης, με τη συχνότητα που θα ήθελα. Μου έλειπε η κατάλληλη παρέα που θα μοιραζόταν τη γευστική εμπειρία και τη προσωπική μου προσέγγιση των πραγμάτων. Έτσι η πρόσκληση του Franchise me με βρήκε εντελώς σύμφωνη και έτοιμη να δεχτώ την πρόκληση να περάσω ένα βράδυ με καλό φαγητό και 7 άγνωστους ανθρώπους μεν, ομοϊδεάτες δε.
Το φαγητό έχει την απόλυτη δύναμη. Γύρω από ένα τραπέζι πολύ σύντομα μπορείς να διακρίνεις χαμόγελα και καλή διάθεση. Ειδικά όταν είσαι σ' ένα χώρο λιτό και ουδέτερο όπως ένας άδειος καμβάς, έτοιμος να προσαρμοστεί για να ικανοποιήσει την προσδοκία του καθένα. Λευκό στους τοίχους, γκρι στα τραπέζια, χαμηλός φωτισμός με χαρακτηριστικό το φωτιστικό που αλλάζει χρώμα και απαλή μουσική, όλα συνθέτουν ένα άρτιο περιβάλλον. Ο Θοδωρής, ιδιοκτήτης του εστιατορίου, μας περίμενε χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Ήταν παρών τόσο ώστε να νιώσουμε την προσωπική φροντίδα και απών ώστε να απολαύσουμε προσωπικά τη «διαδρομή». Ήταν η δεύτερη φορά που έφαγα στο μαγαζί. Η εξυπηρέτηση και η εκτέλεση των πιάτων ήταν και τις δύο φορές άψογη. Εφόσον η παρουσία μας εκεί ήταν προσχεδιασμένη και έγινε με σκοπό κάποιου είδους προβεβλημένης προσωπικής μας άποψης, Θα περίμενε κανείς πως θα υπήρχε μια ειδική μεταχείριση. Προς μεγάλη μου χαρά όμως, όσο καλά έφαγα την πρώτη φορά έφαγα και τη δεύτερη.

Είναι κουραστικό όταν στην εστίαση της πόλης, όλα κινούνται σ' ένα κύκλο. Οι ίδιοι άνθρωποι, επιχειρηματίες, πελάτες, εργαζόμενοι, ανακυκλώνονται. Ως πελάτης, αν δε θέλεις να ακολουθήσεις αυτήν την πορεία, απλά δεν υπάρχεις. Δεν είσαι αρκετά σημαντικός για να χαίρεις της εξυπηρέτησης τους. Στο εξωτερικό όποιος κ αν είσαι, είσαι πάντα ο πελάτης και αφού περάσεις την πόρτα ενός εστιατορίου θα σου προσφέρουν το καλύτερο δυνατό. Δεν είναι πολυτέλεια η άριστη μεταχείριση και η απόλαυση της κουζίνας ενός καλού σεφ. Το εστιατόριο δεν είναι επιχείρηση, είναι μεράκι. Και αυτό το μεράκι είδα την Τρίτη το βράδυ.

Η βραδιά ξεκίνησε ουσιαστικά με την άφιξη και του τελευταίου προσκεκλημένου, του Κώστα (και του σάκου του). Σερβιριστήκαμε το κρασί, ένα Γερμανικό Riesling και περιμέναμε τις σαλάτες και τα ορεκτικά. Στα αριστερά μου Kalos&Klio, απέναντι Κωνσταντίνος και Κώστας, δεξιά Ναταλία, ο οικοδεσπότης μας και ο Greg. Τα πιάτα έφτασαν μα η κουβέντα δε σταμάτησε. Στο πιάτο μου βρέθηκε από τα χεράκια της Ναταλίας η σαλάτα ανάμεικτων λαχανικών με κουκουνάρι, φετούλες πορτοκαλιού, πράσινου μήλου, ντοματίνια, λάδι τρούφας και ψητό κατσικίσιο τυρί. Επίσης το ζεστό ορεκτικό με λεπτές φέτες παντζάρι, καρύδια, ξεροψημένο jamon και τυρί gorgonzola. Έξοχα υλικά υποκλίνονται στον ιδανικό συνδυασμό γεύσεων. Με μεγάλη ανυπομονησία προχωρήσαμε στο κυρίως πιάτο. Στο τραπέζι είχαμε ποικιλία. Τρεις πάπιες, δύο μενταγιόν μοσχαριού, ένα λαυράκι, μία ταλιάτα μοσχαριού και ένα ζυμαρικό. Εγώ επέλεξα την πολυαναφερόμενη πάπια με νουντλς. Λίγο παραψημένη για τα γούστα μου, νόστιμη και αρκετά πικάντικη. Οι συζητήσεις έχουν ανάψει για τα καλά. Στη μια άκρη άκουγες για τον ερυθρό μυ των ψαριών και στην άλλη για την φετιχιστική ευλογία των εσωρούχων! Δεν κατάλαβα πώς έφτασαν τα επιδόρπια στο τραπέζι. Η αγαπημένη μου στιγμή κατά τη διάρκεια ενός γεύματος. Σε ολιγομελή παρέα η επιλογή του γλυκού ακολουθεί πάντα τη λογική και ασφαλή οδό. Αυτή τη φορά είχα τη χαρά να δοκιμάσω γλυκά που υπό άλλες συνθήκες δε θα επέλεγα. Ηδονιστική επιλογή το υπέροχο τιραμισού με έντονη γεύση καφέ και το ανάλαφρο μιλφέιγ που κάθε μπουκιά επιζητούσε την επόμενη. Το δέκα ετών παλαιωμένο τσέρι έφτασε μπροστά μας και μας υπενθύμισε πως η βραδιά πλησιάζει στο τέλος. Σε λίγο ήμασταν στο πεζοδρόμιο και το κρύο επιτάχυνε τη λήξη τυχόν συζητήσεων. Μπήκα στο ταξί και κοίταξα την ώρα. Απίστευτο! Πότε πέρασαν 4 ώρες?