Όταν μας πέσει ο κυνόδοντας, θα ξαναδούμε Όσκαρ?

Άυριο νωρίς το πρωί οι εικασίες, ευχές, προσδοκίες πολλών από εμάς θα έχουν απαντηθεί. Είδα την ταινία πριν λίγους μήνες, όχι γιατί είναι ελληνική, ούτε γιατί κέρδισε στις Κάννες. Εδώ και καιρό αποφεύγω τις ελληνικές παραγωγές. Το σύγχρονο ελληνικό σινεμά μου φαίνεται υπερβολικό, κραυγαλέο, εκβιαστικό. Αυτά, πάντα, για το δείγμα που έφτασε στα μάτια μου. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως από επιλογή έχω αποφασίσει ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς ελληνικές ταινίες. 

Όταν βγήκε ο Κυνόδοντας, οι φήμες μίλησαν για μια ταινία έκπληξη. Αλλά η έκπληξη ήταν όταν έμαθα πως πρωταγωνιστής ήταν ο Χ. Πασσαλής. Με τον Χρήστο μεγαλώσαμε σε αντικριστά μπαλκόνια. Ένα χρόνο μεγαλύτερος, σε διαφορετικά σχολεία, θυμάμαι να τον γνωρίζω ένα καλοκαίρι, στο πάρκο της Κηφισιάς με τον φίλο του τον Κρίστϊαν. Έξυπνο παιδί και πρώτος μαθητής, όπως έλεγε η μητέρα μου. Θυμάμαι να βλέπω την σημαία στο μπαλκόνι τους, την οποία κράτησε σε κάποια παρέλαση. Θυμάμαι να μαθαίνω πως πέρασε με την πρώτη στο Πολυτεχνείο και πολύ σύντομα να τα παρατάει για να γίνει ηθοποιός και  στη συνέχεια να φεύγει για την Αθήνα. Κάπου εκεί σταμάτησα να μαθαίνω για τον γείτονα.

Χρόνια μετά βρέθηκα να συζητάω γι'αυτόν και την πορεία του και τη δουλειά της ομάδας Blitz.  

Τον Κυνόδοντα τον είδα και μου άρεσε. Καλογυρισμένο και έντονο. Ωμό και ακραίο. Τραγικό αλλά με ένα αίσθημα ελπίδας. Οδηγός επιβίωσης που σε χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Το ξεκαθάρισα όμως: Δεν είμαι αντικειμενική!

Καλή επιτυχία Χρήστο και κατά συνέπεια Κυνόδοντα!