I feel like speaking

Τρίτη βράδυ στις 10 προβάλλεται στην ΕΤ1 η εκπομπή "Από τον Καλλικράτη στον Καλατράβα". Πρόκειται για αρχιτεκτονική σειρά και είναι η ιστορική και οπτική περιήγηση στην ελληνική αστική αρχιτεκτονική με ξεναγό τον Δ. Φιλιππίδη αρχιτέκτονα, καθηγητή του ΕΜΠ, συγγραφέα πολλών αρχιτεκτονικών βιβλίων. Πολύ καλή προσπάθεια προσέγγισης των σύγχρονων αρχιτεκτονικών θεμάτων με απλουστευμένο καθημερινό τρόπο.

Και πάνω που πήγε να με πιάσει μελαγχολία εντοπίζοντας γύρω μου αρχιτεκτονικές παρωδίες, είδαμε το Inception. Πράγματι είναι από τις καλύτερες ταινίες. Όμως ακόμη περισσότερο μία ωδή στο έργο του Αρχιτέκτονα! Η υπέρτατη δημιουργία με σάρκα και οστά. Σχεδόν τρομακτικό και εθιστικό! Με έκανε να θέλω να ονειρευτώ για να δω τι κόσμους είμαι ικανή να δημιουργήσω.

υ.γ. Σήμερα ξεκινάει το φεστιβάλ κινηματογράφου! ΕΤΟΙΜΟΙ???????

Άντε βολέψου;

Την Κυριακή το βράδυ, λίγο πριν την απόγνωση, θυμήθηκα τα ευρωπαϊκά μουσικά βραβεία και πέρασα ένα ευχάριστο δίωρο. Απογοητεύτηκα λίγο που δεν εμφανίστηκε η  Lady GaGa, έπαθα π-λάκα με τα σκηνικά και έχασα το λογαριασμό στην προσπάθεια μου να μετρήσω πόσα! ρούχα άλλαξε η Longoria.

Το highlight όμως της βραδιάς ήρθε αργότερα από την ΕΤ1. "Holy smoke". Μια ταινία του 1999, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα. Από την σκηνοθέτη του "The Piano" με τις έξοχες ερμηνείες της Winslet και Keitel. Μια πνευματική περιπλάνηση με φόντο το χαρακτηριστικό χρώμα του Αυστραλιανού τοπίου και τη μουσική επένδυση του Badalamenti. Κι ενώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου, ξεκινάει μια έντονη σκηνή.

Η πρωταγωνίστρια ουρλιάζει FUCK YOU και μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου οι υπότιτλοι λένε ΑΝΤΕ ΒΟΛΕΨΟΥ.
Έτσι γιατί η ποιότητα δεν κρύβεται..

ζάπινγκ: η κουραστική πλευρά της ζωής

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα το χθεσινό βράδυ ήταν σκέτη κούραση! Είναι ωραίο να έχεις πολλές επιλογές, δε λέω, όμως από ένα σημείο και μετά είχα πελαγώσει. 

Τα κανάλια έχουν μπει για τα καλά στο νόημα. Σε περίοδο κρίσης μάχονται για τις τηλεθεάσεις, δηλαδή τις διαφημίσεις, δηλαδή το χρήμα! Οι προτάσεις πολλές κι εγώ έπεσα στην παγίδα.

Ήθελα τόσο να δω τα καμάρια του ελληνικού μόντελινγκ, αλλά δεν ήθελα να χάσω την ιστορία του Νησιού. Περίμενα πώς και πώς το κρύο ανέκδοτο του "σκύλου", μα καιγόμουν να δω το σπίτι των φιναλίστ στο μάστερ σεφ. Και κάπου εκεί ξαναεμφανίστηκε η Κάρι, ανάμεσα σε τσάντες "μαιμού", "κουνελάκια" και δεκατριάχρονα. Μόλις λίγο μετά από κάποιες ατάκες στο ΌΛΑ σταμάτησα το ζάπινγκ, εξαντλημένη πια, και είδα αστυνομική σειρά πριν με πάρει ο ύπνος.

αρχή του έτους

Για μένα, ουσιαστικά, η έναρξη της χρονιάς είναι τον Σεπτέμβριο. Προφανές κατάλοιπο από τα σχολικά χρόνια, αλλά όταν φορούσα με τις πρώτες ψύχρες, το πρώτο ζευγάρι κάλτσες μέσα στο σπίτι, ήξερα πως κάτι νέο ξεκινάει.

Ο Σεπτέμβρης εξακολουθεί να σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Όλοι περιμένουμε τη νέα τηλεοπτική σεζόν, εγχώρια και μή.

Και η απορία είναι η εξής.

Ποια προγράμματα θα βλέπουμε φέτος??

Είδα Γρηγόρη και γέλασα πολύ. Του πάει τόσο πολύ αυτό το είδος της εκπομπής και απορώ γιατί δε μένει πιστός σε αυτό.

Είδα νηστικούς πράκτορες και επιμένω στο ν'αγαπώ τη Ντίνα Νικολάου.

Θα δω ότι θα υπάρξει σε ριάλιτι μαγειρικής εκτός από του Μποτρίνι.

θα συνεχίσω τις ξένες σειρές που παρακολουθώ, με προτεραιότητα στα:

House MD, In Treatment, Dexter, Gossip Girl, Greys Anatomy κλπ κλπ.

Και σίγουρα στην πορεία θα υπάρξουν πολλά new entries.

Οπότε για να δούμε τι θα δούμε..

Προσεγγίσεις

Έπιασε το τηλεχειριστήριο κι άλλαξε κανάλια. Για λίγα λεπτά, παρακολούθησαν μια αμερικάνικη κωμική σειρά. Αφορούσε τέσσερις πλούσιες, αδέσμευτες γυναίκες που ζούσαν στο Μανχάταν, βρίσκονταν συχνά για φαγητό και συζητούσαν τις πιο μύχιες λεπτομέρειες της ερωτικής ζωής τους. Του άρεσε του Μπ αυτή η σειρά. Δεν είχε γνωρίσει τέτοιες γυναίκες στη ζωή του και υποπτευόταν ότι μάλλον ήταν σκέτες φαντασιώσεις του σεναριογράφου. ωστόσο, ποθούσε τον τρόπο ζωής που απολάμβαναν, και χαιρόταν αυτές τις ηδονοβλεπτικές ματιές στο κραυγαλέο προνομιούχο περιβάλλον τους, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είχε την ευκαιρία να τις βλέπει. Εξ άλλου, γούσταρε δύο απ'τις πρωταγωνίστριες.

Σίγουρα όλοι θα έχετε καταλάβει το ποιά σειρά περιγράφει το απόσπασμα. Και είναι μία μόνο, από τις διαφορετικές προσεγγίσεις επί του θέματος. Διάβασα αυτές τις γραμμές πριν λίγα βράδια, στο (δεύτερο για μένα) βιβλίο του Τζόναθαν Κόου, "Ο κλειστός κύκλος". Η σειρά που απέκτησε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, καταγράφεται μέσα σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Όποια κι αν είναι η απήχηση που είχε σε κάθε ένα τηλεθεατή, αξίζει να αναγνωρίσουμε πως σημάδεψε την δεκαετία που πέρασε και κέρδισε μια θέση στην τηλεοπτική ιστορία. 
Το επόμενο βράδυ σε επανάληψη της συγκεκριμένης σειράς, παρακολουθούσα τις ζωές των τεσσάρων φίλων. Στο βάθος ακουγόταν μια ξεχωριστή μουσική. Κάτι μου θύμιζε αυτό το τραγούδι. Ήταν το τραγούδι που επένδυε μουσικά την έκθεση του Νίκου Παπατάκη. Την έκθεση που στήσαμε για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υπό την επιμέλεια της σκηνογράφου Μάριον Ιγγλέση. Το τραγούδι που ήθελα τόσο να αντιγράψω και έγινε η αιτία ενός "εργατικού" ατυχήματος, με θύμα το laptop μου. Και να! Λίγη έρευνα στο ίντερνετ αργότερα, βρήκα το τραγούδι που τόσα χρόνια το είχα στην κατοχή μου με το όνομα unknown artist.

 

Αγαπημένη φωνή της τηλεόρασης

John Forsythe (1918-2010) 

Τηλεαπορίες

Από τις λίγες ελληνικές εκπομπές που παρακολουθώ, επί σειρά ετών, είναι το CINE CLUB που προβάλλει το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV. Ένα συμπαθέστατο ζευγάρι, παρουσιάζει όλες τις νέες ταινίες της εβδομάδας με trailers, πληροφορίες και παραλειπόμενα, με σκηνές πίσω από τις κάμερες, συνεντεύξεις με διάσημους σταρ του Χόλιγουντ, gossip και αφιερώματα. Είναι μια πολύ συνεπής προσπάθεια της τοπικής τηλεόρασης και μου 'χει γίνει πια συνήθεια.

Μέχρι εδώ, έχει καλώς.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η εκπομπή ταξιδεύει στο Χόλυγουντ. Για 6η χρονιά παρακολούθησα το σχετικό αφιέρωμα της τελετής απονομής των Όσκαρ. Έλα όμως που το ρεπορτάζ από το κόκκινο χαλί δεν είχε καμία σχέση με τις προσδοκίες μου. Σαν τους φτωχούς συγγενείς, οι παρουσιαστές μιλούσαν μεταξύ τους και σχολίαζαν μόνοι τους την προετοιμασία της μεγάλης βραδιάς.  Οι εικόνες που συνεχώς μετέδιδαν, ήταν μεν από το κόκκινο χαλί αλλά κατά τις πρωινές ώρες της ημέρας των Όσκαρ. Έπαιρναν συνέντευξη σε "άπταιστα" βλαχοαγγλικά στο κόκκινο χαλί, όμως όχι από σελέμπριτι αλλά από δημοσιογράφους άλλων χωρών!!!  Στη συνέχεια μας αποχαιρέτησαν για να μπούν στην αίθουσα και να πάρουν τις θέσεις τους, για να παρακολουθήσουν την τελετή. Αυτή ήταν και η μόνη στενή επαφή, με τον κόσμο των Όσκαρ. 
Στο τέλος μας χάρισαν τα αποκλειστικά πλάνα από το πάρτυ του Vanity Fair.
Ναι! Η κάμερα της εκπομπής βρέθηκε εκεί, στο πιο πολυσυζητημένο πάρτυ της βραδιάς. Και πάλι, όχι μέσα! Αλλά στο απένα(λ)ντι πεζοδρόμιο!!! Μας μετέφεραν το κλίμα του πάρτυ, αποκλειστικά από τις λιμουζίνες που κατέφθαναν.
Πως να γεμίσεις όμως μία τηλεοπτικού χρόνου? Με τρία πλάνα στο κόκκινο χαλί και δύο στο πεζοδρόμιο??
Ευτυχώς βρέθηκε λύση, με το εκτενές αφιέρωμα στον Τόνυ! Έλληνας ιδιοκτήτης ταβέρνας στο Λ.Α. μίλησε αποκλειστικά για την ταβέρνα του και το διάσημο κόσμο που ταΐζει.
Μπλα μπλα μπλα.
Είχαμε και κάποια πλάνα, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα. Την παραμονή των Όσκαρ στην ταβέρνα βρέθηκε ο Κάμερον και 60 στενοί του συνεργάτες, για ένα προ-οσκαρικό πάρτυ. Οι παρουσιαστές της εκπομπής ήταν τρισευτυχισμένοι!! Έλεγαν και ξανάλεγαν για τον Κάμερον και το πάρτυ του! Το πιο χαριτωμένο της υπόθεσης είναι πως ο Τόνυ(ς) στη συνέντευξή του, είπε με αθωότητα που σκοτώνει, πως ο Κάμερον τη βραδιά πριν τα Όσκαρ του 1998, είχε κάνει πάλι πάρτυ στο μαγαζί του και το  θεώρησε γούρι να το επαναλάβει. Χμμ, μάλλον τώρα θα άλλαξε γνώμη.
Κάπως έτσι, τελείωσε το φετινό αφιέρωμα των Όσκαρ..
Οκ, δε λέω, μεγάλη τιμή για δύο δημοσιογράφους, ενός τόσο μικρού καναλιού, να βρίσκονται στα Όσκαρ, όμως πραγματικά αυτοί τώρα θεωρούν ότι έκαναν ρεπορτάζ?
Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι μόνοι τους πλήρωσαν τα έξοδά τους και προφανώς αυτό το κάνουν όλα τα χρόνια που βρίσκονται εκεί.
Κι αυτό είναι το εκνευριστικότερο!
Τόσα χρόνια στην ελληνική τηλεόραση, σπόνσορες χρηματοδοτούν τα χειρότερα θεάματα. Ένας δε μπορεί να βρεθεί, να δώσει λεφτά σε μια εκπομπή με παρουσία 16 χρόνων στην τηλεόραση? Καθόμαστε και βλέπουμε ζωντανές συνδέσεις, με κάθε γελοία ύπαρξη, σε κάθε γελοία περίσταση! Κανένας δεν ενδιαφέρεται για μια ζωντανή σύνδεση από το κόκκινο χαλί?? Συγχύστηκα τώρα..

Κάνε μου λιγάκι μμμ..

Ξεκινά στο mega, καθημερινά, η επανάληψη της καλύτερης ελληνικής σειράς όλων των εποχών!! Οι Απαράδεκτοι ήταν πρωτοπόροι σε σενάριο, ρόλους, ατάκες και χιούμορ. Η Δήμητρα, ο Σπύρος, ο Γιάννης, ο Βλάσσης, η Ρένια και ο Βασίλης (Χαλακατεβάκης) μας κρατούσαν παρέα πριν 18 χρόνια και απόλυτα επίκαροι επιστρέφουν πάλι στη ζωή μας. Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τη χαρά μου!

Ανάμεσα σε όλα και το μουσικό θέμα των αρχικών τίτλων ήταν εξαιρετική δουλειά. Πρόκειται για μίξη του Νίκου Πατρελάκη. Τα τραγούδια τα οποία ακούγονται στην εισαγωγική μουσική είναι (με τη σειρά που ακούγονται): 1. Ben E. King - Stand By Me 2. Sting - Fragile 3. Carole King - Too late (κουπλέ) 4. Mamas and Papas - Monday Monday 5. Nancy Sinatra - These boots are made for walking (εισαγωγή βιολοντσέλλο) 6. Black - Wonderful life 7. Carole King - Too late (ρεφρέν) 8. Marvin Gaye - Heard it through the grapevine 9. Nancy Sinatra - These boots are made for walking (εισαγωγή βιολοντσέλλο) (πηγή: retrodb.gr)

να χαίρεσαι να είσαι τηλεθεατής

Από τις πιο πετυχημένες κωμικές σειρές, έρχεται μία σκηνή της πιο πετυχημένης σαπουνόπερας. Το πήρε το μάτι μου σε επανάληψη της επανάληψης κι ακόμη γελάω.

χιχιχι

εφιάλτης στην ζωή μας

Την τηλεοπτική εκπομπή "εφιάλτης στην κουζίνα", λίγο πολύ όλοι την ξέρουμε. Και μαζί με την εκπομπή μάθαμε πως στην Ελλάδα υπάρχει ένας πολυβραβευμένος Σεφ, που λέγεται Έκτορας Μποτρίνι. Για όσους από εσάς έχουν λίγες γνώσεις περί τηλεοπτικών εκπομπών, γνωρίζετε ότι και αυτή η εκπομπή είναι copy paste ξένης παραγωγής.

Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στην αντιγραφή, η ελληνική τηλεόραση θα μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο αναμενόμενο και περισσότερο στα δικά μας μέτρα και σταθμά. Ευσεβείς πόθοι!!

Αποτέλεσμα; μια ωριαία εκπομπή, τέσσερις μέρες, ένα εστιατόριο, ένα σενάριο και οι ηθοποιοί. Πιο στημένο δεν γίνεται.

Στα σχόλια περί στημένων εκπομπών, ο Έκτορας Μποτρίνι μου απάντησε μέσω της συνέντευξής του στο "big fish": «Δεν καταλαβαίνω πώς καταλήγουν σε συμπεράσματα. Μου έχουν εξηγήσει άνθρωποι του χώρου ότι συγκεκριμένες εκπομπές κάνουν τηλεθέαση δημιουργώντας ιστορίες. Όμως, όταν φωνάζω και τσακώνομαι, είναι στημένη η εκπομπή και όταν δεν υπάρχει πολλή ένταση, είμαι γιάπης και κακέκτυπο του Γκόρντον Ράμσεϊ; Δεν τους πιάνεις πουθενά. Και φυσικά, ποτέ δεν έχω πει, ότι είμαι ο Ράμσεϊ. Ούτε το ύψος του διαθέτω ούτε τους κοιλιακούς του. Τυχαία βρέθηκα στην τηλεόραση και δεν είμαι παρουσιαστής, ούτε ηθοποιός. Σεφ είμαι».

Και για τις αντιδράσεις που συνήθως έχουν οι άνθρωποι που τον καλούν να τους βοηθήσει, ο πολυβραβευμένος Σεφ μου είπε: «Το ότι με καλούν για βοήθεια δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμοι να ακούσουν και την αλήθεια. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε μεγαλύτερη ένταση, που κόπηκε στο μοντάζ».

Τι καλοί οι κύριοι της τηλεόρασης που μας γλυτώνουν από περιττές εντάσεις..