Ήταν παραμονή; ήταν ανήμερα; Θα σας γελάσω.
Έχω πολλά χρόνια να δω παιδιά να ανάβουν φωτιά στις γειτονιές και δεν είμαι σίγουρη.
Μια ανάμνηση υπάρχει μέσα μου και μια ιστορία. Δεν ξέρω όμως αν πρόκειται για την ίδια μέρα.
Στέκομαι στα κάγκελα του Καζάκου και βλέπω τα παιδιά να συγκεντρώνουν ξύλα και χαρτόνια στη διαστάυρωση πάνω από το σπίτι μας. Κάποιος ανάβει τη φωτιά και εγώ παρατηρώ με δέος τους τολμηρούς που την πηδάνε. Σουρουπώνει και η φωτιά δυναμώνει. Όλοι μπαίνουν σε μια σειρά. Εγώ μένω εκεί. Δεν μπορώ να το κάνω..
Έχει περάσει η ώρα, αλλά ξέρει που είναι και δεν ανησυχεί. Οι φωνές και τα γέλια ακούγονται μέχρι μέσα στο σπίτι. Θα αργήσουν να ανέβουν σκέφτεται και ακούει τον ήχο του θυροτηλέφωνου. Η εξώπορτα ανοίγει και αντικρύζει ένα "καπνισμένο" παιδί με μαυρισμένα μούτρα. Ήρθε να ζητήσει νερό γιατί διψάει και θα ξανακατέβει. Βάζει τις φωνές ενώ πηγαίνει στην κουζίνα. Δεν μπορεί να το πιστέψει ότι έγινε μαύρη από την κορυφή ώς τα νύχια. Επιστρέφοντας στην πόρτα, την βλέπει στα μάτια και ακούει μια ήρεμη φωνή να δίνει εξηγήσεις:
"Καλέ μαμά, αφού σήμερα είναι του αγίου πηδήματος!!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου