Προσεγγίσεις

Έπιασε το τηλεχειριστήριο κι άλλαξε κανάλια. Για λίγα λεπτά, παρακολούθησαν μια αμερικάνικη κωμική σειρά. Αφορούσε τέσσερις πλούσιες, αδέσμευτες γυναίκες που ζούσαν στο Μανχάταν, βρίσκονταν συχνά για φαγητό και συζητούσαν τις πιο μύχιες λεπτομέρειες της ερωτικής ζωής τους. Του άρεσε του Μπ αυτή η σειρά. Δεν είχε γνωρίσει τέτοιες γυναίκες στη ζωή του και υποπτευόταν ότι μάλλον ήταν σκέτες φαντασιώσεις του σεναριογράφου. ωστόσο, ποθούσε τον τρόπο ζωής που απολάμβαναν, και χαιρόταν αυτές τις ηδονοβλεπτικές ματιές στο κραυγαλέο προνομιούχο περιβάλλον τους, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είχε την ευκαιρία να τις βλέπει. Εξ άλλου, γούσταρε δύο απ'τις πρωταγωνίστριες.

Σίγουρα όλοι θα έχετε καταλάβει το ποιά σειρά περιγράφει το απόσπασμα. Και είναι μία μόνο, από τις διαφορετικές προσεγγίσεις επί του θέματος. Διάβασα αυτές τις γραμμές πριν λίγα βράδια, στο (δεύτερο για μένα) βιβλίο του Τζόναθαν Κόου, "Ο κλειστός κύκλος". Η σειρά που απέκτησε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, καταγράφεται μέσα σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Όποια κι αν είναι η απήχηση που είχε σε κάθε ένα τηλεθεατή, αξίζει να αναγνωρίσουμε πως σημάδεψε την δεκαετία που πέρασε και κέρδισε μια θέση στην τηλεοπτική ιστορία. 
Το επόμενο βράδυ σε επανάληψη της συγκεκριμένης σειράς, παρακολουθούσα τις ζωές των τεσσάρων φίλων. Στο βάθος ακουγόταν μια ξεχωριστή μουσική. Κάτι μου θύμιζε αυτό το τραγούδι. Ήταν το τραγούδι που επένδυε μουσικά την έκθεση του Νίκου Παπατάκη. Την έκθεση που στήσαμε για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υπό την επιμέλεια της σκηνογράφου Μάριον Ιγγλέση. Το τραγούδι που ήθελα τόσο να αντιγράψω και έγινε η αιτία ενός "εργατικού" ατυχήματος, με θύμα το laptop μου. Και να! Λίγη έρευνα στο ίντερνετ αργότερα, βρήκα το τραγούδι που τόσα χρόνια το είχα στην κατοχή μου με το όνομα unknown artist.